گریه را به مستی بهانه کردم شکوِه‌ها ز دست زمانه کردم آستین چو از دیده برگرفتم سیل خون به دامان روانه کردم ناله دروغین اثر ندارد شام ما چو از پی سحر ندارد مرده بهتر زآن کو ، هنر ندارد گریه تا سحرگه من عاشقانه کردم همچو چشم مستت جهان خراب است رخ مپوش که این دور انتخاب است از چه روی، روی تو در حجاب است من تو را به خوبی نشانه کردم دلا خموشی چرا چو خم نجوشی چرا برون شد از پرده راز تو پرده‌پوشی چرا راز دل همان به نهفته ماند گفتنش چو نتوان نگفته ماند فتنه به که یک چند خفته ماند گنج غم بر درِ دل خزانه کردم باغبان چه گویم به من چه‌ها کرد کینه‌های دیرینه برملا کرد دست من ز دامان گل جدا کرد تا به شاخه گل یک دم آشیانه کردم
این تصنیف از آثار زنده یاد عارف قزوینی، با تنظیم جواد معروفی و صدای زنده یاد عبدالوهاب شهیدی خواننده، آهنگساز،مدرس آواز و نوازنده